LOS SUEÑOS SE CUMPLEN

Los sueños se cumplen, si se sueña, claro!

y yo lo hago a todas horas.

"Pinto porque no se escribir poesía"

En el momento más inesperado y menos oportuno, surge esta exposición que superó todas mis expectativas. 

!Cuantas emociones se me agolpan al recordar todos los preparativos¡

Quedaron calvas las paredes en casas de amigos y familiares,  se enmarcaron los cuadros que aguardaban para la ocasión desde hace tantos años, cuadros como hijos, ligados a mi vida, a nuestras vidas...

La inauguración la recordaremos siempre  porque los cuadros fueron el motivo que una vez más nos unieron para destilar emociones, recuerdos y poesía. 

Gracias a los que estuvisteis, a los que no pudisteis estar y gracias  CALROS SOLLA por tus hermosas palabras, gracias por  ponerle color a este sueño cumplido:

Sendo O Porriño o lugar que acolle o presente e gozoso evento, sendo O Porriño nomeada terra de canteiras e canteiros, permítanme que comece a miña breve alocución, dirixíndome a vostedes na gloriosa fala dos pedreiros de Montes, o inmorredoiro vervo xido:

Xidas túrdighas, xamarúas todeitas e todeitos, luz que xara, deleces nones de setenvrius de vatedemilentos deleces chilo, e aquives, en velo de Ravioliño, aghoupámonos tentos deghranxo antemes chila desatuída de gharavellos de Carme Toro Cabaleiro –voutamos que nexo xare troves–. Carme: deicada xompela, que o xarou, en marcola “Lar” de Riela de Mainas, e deicada xompela, que o xara ainada, en murio de marcolar e en lucida.

Traduzo o preámbulo e prosigo, agora xa, en cristián:

Boas tardes, amigas e amigos, hoxe, na vila do Porriño, reunímonos cheos de satisfacción perante a primeira exposición da obra pictórica de Carme Toro Cabaleiro –desexamos que sexa a primeira de moitas–. Carme: estimada compañeira, que o foi, no colexio “Lar” de Mos, e estimada compañeira, que o é, no labor do ensino e na vida.

Hónrasme, Carme, ao me asignares o papel de pregoeiro desta túa festa da cor e das formas, desta romaxe laica na que os deuses e os santos fican á altura dos ollos. Non disimularei, xa que logo, a oufanía do portaestandarte na procesión e, desta volta, achegareime a comungar.

E, asumido o meu papel de heraldo, exclamo: pasen e vexan, miñas donas e meus señores!!, que non todos os días podemos contemplar o mar a bater nos vidros da chouza, nin admirar a xorima de rechamante e perdurábel cor amarela, nin o maino bando de bolboretas, alleas á nosa presenza abesulladora. Vexan, mais abstéñanse de tocar, que o feitizo esvaerá, cecais, nun pestanexo, en poupando a redoma na que se envasaron os soños.      

A nosa Carme, no díptico que é florido portal da exposición, con elegante modestia, dinos que “pinta porque non sabe escribir poesía”. Eu, que nacín para contrariar, poño en dúbida tal aseveración e defendo, tras contemplar o seu magnífico traballo, que o celme poético non se limita ao papel, non se deixa acurrar pola letra impresa; a poesía rebordou sempre os lindes do mecanoescrito, e escoa, cara ao infinito, pola regaña das marxes e os buratos abertos nas notas ao pé de páxina.  

A poesía é libre como andoriña, vai e volve cando quer, fai niño de arxila morna e mol, dorme mentres voa e apenas pousa. Mais, cando o fai, cando toma alento, érguese verso no papel, mais tamén, torso contraído e outa torre e solpor difuminado e bágoa en cinemascope e sinfonía conturbadora e..., xaora, mercé ás habelenciosas mans de Carme, a poesía agroma mariña, paisaxe, natureza, retrato..., sementados no feraz alcouve do lenzo.

A poesía sábelle á branca tea como a nós, as cereixas do veciño, porque a poesía é cousa de comer cos ollos, a poesía é licor para libar coas pálpebras; porque a poesía devece por travestirse; porque a poesía non ten dono, e se o tiver, outorgaríanselle cen anos de perdón ao afouto Prometeo que ousase ripar do trobo unha canivela de mel.

Daquela, amiga Carme, non te desmerezas un nada, honras a poesía porque pintas, porque abres nos muros ventás de esperanza, porque permites que o roibén, o vento mareiro, a auga calma, o arrecendo das flores ou da terra avolta, ou mesmo a presenza saudosa dun ser querido alaguen e dilúan as catro paredes que nos coutan a vida.

A pintura, como a poesía, ten moito de menciña. O seu principio activo destílase no íntimo. Se eu for galeno, prescibiría, cando menos, unha dose diaria deste xarope reconstituínte. A poesía e a pintura son podentes xénericos do espírito libre e creativo. E logo din que o peixe é caro. A poesía e a pintura non caducan, non se derraman, e o organismo asimílaas xenerosamente sen medo a efectos secundarios, todo o máis, unha sobredose de emoción.

Lemos, Carme, no prospecto, que a pintura é, a maiores, o teu xeito de expresarte, de comunicarte co mundo. Eu conclúo que a luz poética proxectada nos teus cadros ben se pode administrar en pos de cor como en pílulas tinguidas de palabras. E por se alguén o dubidar: 

Porque ti mo pediches,

foi a amizade,

dacabalo dunha onda de cores,

a que fixo florir a primavera

e, arrepóndose as ondas,

faros de cor espellaron no horizonte

unha ilusión,

e vinas a elas,

a todas elas,

as mulleres queridas

da miña infancia,

patria de ledicia:

lembrando a miña avoa,

toda unha vida,

o traballo

entreterras,

a miña nai,

a nai da miña nai:

nenas eternas

con sombreiro de palla,

no areal de Portocelo.

Sen apear dos faros que ao lonxe escintilan,

a lombos dun máxico carrusel,

Azu ‒Carme‒ convídanos ao seu paraíso

e Lola ‒Carme‒ danos de cea

óleos e acuarelas

para mollar pan

e acabar lambendo os dedos.

Moitas grazas, Carme, por afagarnos coa túa arte, por facernos partícipes do teu pincel inquedo, e moitas grazas a todos pola súa atención.

Calros Solla (19-9-2011)