Quedaron calvas las paredes en casas de amigos y familiares, se enmarcaron los cuadros que aguardaban para la ocasión desde hace tantos años, cuadros como hijos, ligados a mi vida, a nuestras vidas...
La inauguración la recordaremos siempre porque los cuadros fueron el motivo que una vez más nos unieron para destilar emociones, recuerdos y poesía.
Sendo O Porriño o lugar que acolle o presente e
gozoso evento, sendo O Porriño nomeada terra de canteiras e canteiros, permítanme
que comece a miña breve alocución, dirixíndome a vostedes na gloriosa fala dos
pedreiros de Montes, o inmorredoiro vervo xido:
Xidas
túrdighas, xamarúas todeitas e todeitos, luz que xara, deleces nones de
setenvrius de vatedemilentos deleces chilo, e aquives, en velo de Ravioliño,
aghoupámonos tentos deghranxo antemes chila desatuída de gharavellos de Carme
Toro Cabaleiro –voutamos que nexo xare troves–. Carme: deicada xompela, que o
xarou, en marcola “Lar” de Riela de Mainas, e deicada xompela, que o xara
ainada, en murio de marcolar e en lucida.
Traduzo o preámbulo e prosigo, agora xa, en
cristián:
Boas tardes, amigas e amigos, hoxe, na vila do
Porriño, reunímonos cheos de satisfacción perante a primeira exposición da obra
pictórica de Carme Toro Cabaleiro –desexamos que sexa a primeira de moitas–. Carme:
estimada compañeira, que o foi, no colexio “Lar” de Mos, e estimada compañeira,
que o é, no labor do ensino e na vida.
Hónrasme, Carme, ao me asignares o papel de
pregoeiro desta túa festa da cor e das formas, desta romaxe laica na que os deuses
e os santos fican á altura dos ollos. Non disimularei, xa que logo, a oufanía
do portaestandarte na procesión e, desta volta, achegareime a comungar.
E, asumido o meu papel de heraldo, exclamo: pasen
e vexan, miñas donas e meus señores!!, que non todos os días podemos contemplar
o mar a bater nos vidros da chouza, nin admirar a xorima de rechamante e perdurábel
cor amarela, nin o maino bando de bolboretas, alleas á nosa presenza
abesulladora. Vexan, mais abstéñanse de tocar, que o feitizo esvaerá, cecais,
nun pestanexo, en poupando a redoma na que se envasaron os soños.
A nosa Carme, no díptico que é florido portal
da exposición, con elegante modestia, dinos que “pinta porque non sabe escribir
poesía”. Eu, que nacín para contrariar, poño en dúbida tal aseveración e
defendo, tras contemplar o seu magnífico traballo, que o celme poético non se
limita ao papel, non se deixa acurrar pola letra impresa; a poesía rebordou
sempre os lindes do mecanoescrito, e escoa, cara ao infinito, pola regaña das
marxes e os buratos abertos nas notas ao pé de páxina.
A poesía é libre como andoriña, vai e volve
cando quer, fai niño de arxila morna e mol, dorme mentres voa e apenas pousa.
Mais, cando o fai, cando toma alento, érguese verso no papel, mais tamén, torso
contraído e outa torre e solpor difuminado e bágoa en cinemascope e sinfonía conturbadora
e..., xaora, mercé ás habelenciosas mans de Carme, a poesía agroma mariña,
paisaxe, natureza, retrato..., sementados no feraz alcouve do lenzo.
A poesía sábelle á branca tea como a nós, as
cereixas do veciño, porque a poesía é cousa de comer cos ollos, a poesía é
licor para libar coas pálpebras; porque a poesía devece por travestirse; porque
a poesía non ten dono, e se o tiver, outorgaríanselle cen anos de perdón ao
afouto Prometeo que ousase ripar do trobo unha canivela de mel.
Daquela, amiga Carme, non te desmerezas un
nada, honras a poesía porque pintas, porque abres nos muros ventás de
esperanza, porque permites que o roibén, o vento mareiro, a auga calma, o
arrecendo das flores ou da terra avolta, ou mesmo a presenza saudosa dun ser
querido alaguen e dilúan as catro paredes que nos coutan a vida.
A pintura, como a poesía, ten moito de menciña.
O seu principio activo destílase no íntimo. Se eu for galeno, prescibiría,
cando menos, unha dose diaria deste xarope reconstituínte. A poesía e a pintura
son podentes xénericos do espírito libre e creativo. E logo din que o peixe é
caro. A poesía e a pintura non caducan, non se derraman, e o organismo
asimílaas xenerosamente sen medo a efectos secundarios, todo o máis, unha
sobredose de emoción.
Lemos, Carme, no prospecto, que a pintura é, a
maiores, o teu xeito de expresarte, de comunicarte co mundo. Eu conclúo que a luz
poética proxectada nos teus cadros ben se pode administrar en pos de cor como
en pílulas tinguidas de palabras. E por se alguén o dubidar:
Porque ti
mo pediches,
foi a amizade,
dacabalo dunha onda de cores,
a que fixo florir a primavera
e, arrepóndose as ondas,
faros
de cor espellaron no horizonte
unha
ilusión,
e vinas a elas,
a todas elas,
as mulleres queridas
da miña infancia,
patria de ledicia:
lembrando
a miña avoa,
toda
unha vida,
o
traballo
entreterras,
a miña nai,
a nai da miña nai:
nenas eternas
con
sombreiro de palla,
no areal de Portocelo.
Sen apear dos faros que ao lonxe escintilan,
a lombos dun máxico carrusel,
Azu ‒Carme‒
convídanos ao seu paraíso
e Lola
‒Carme‒ danos
de cea
óleos e acuarelas
para mollar pan
e acabar lambendo os dedos.
Moitas grazas, Carme, por afagarnos coa túa
arte, por facernos partícipes do teu pincel inquedo, e moitas grazas a todos
pola súa atención.
Calros Solla (19-9-2011)
.JPG)
